Κάθε τέλος και μια καινούρια αρχή...

Καμιά φορά αναρωτιέμαι πώς μπορεί ένα βιβλίο να μιλήσει στην καρδιά του καθενός, όταν μάλιστα με χαρά, καθε φορά διαπιστώνω οτι ένα σωστά επιλεγμένο βιβλίο - την κατάλληλη στιγμή- δίνει την απάντηση σε αυτά που ο εκάστοτε αναγνώστης περιμένει...
Τελειώνοντας πρόσφατα το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη, "Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα" πραγματικά έμεινα άφωνη διότι για τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία που διανύω προσωπικά, ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα να διαβάσω!
Και μάλιστα δεν ήταν λίγες οι στιγμές που έπιασα τον εαυτό μου να διάβαζει και ξαναδιάβαζει ολόκληρες φράσεις δεκάδες φορές! "Μεγάλη επιτυχία" έλεγα στον εαυτό μου.
Αυτό που ξεχώρισα ιδιαίτερα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί με όσους απο σας τυγχάνει να επισκέπτεστε την ιστοσελίδα μου.
"Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν μπόρεσαν ποτέ να διαβάσουν το μυστικό σημείωμα που άφησε μέσα τους ο Θεός. Δεν είχαν το απαιτούμενο φως για να το διαβάσουν. Και τ'άφησαν διπλωμένο να κιτρινίζει σε ένα κρυφό συρταράκι της ψυχής τους.
Είναι μερικοί άνθρωποι που, όταν πέσει στα χέρια τους η χαρά, δεν ξέρουν πως τους ανήκει. Και σαστίζουν. Τη φέρνουν απο δω, τη γυρνάνε απο κει, ώσπου ανοίγουν ένα λάκκο και τη θάβουν, όπως κάνουν με τα κόκαλα τα σκυλιά.
Είναι μερικοί άνθρωποι που πίστεψαν αλήθεια πως ο Θεός αγαπάει τους μουτρωμένους.
Χαρά σ'αυτούς που γέμισαν την ψυχή τους και διάβασαν τραγουδιστά το μυστικό τους σημειωματάκι.
Αν το 'σκισαν μετά, αν το ' καψαν, το έκαναν μόνο και μόνο για το κέφι τους. Για να κλείσουν μάτι στο Θεό.
Χαρά σ'αυτούς που πιάστηκαν στο δόλωμα της ζωής και σπαρτάρισαν μέσα στα δίχτυα της. Αν τα τρύπησαν μια στιγμή και ξαναβγήκαν στο πέλαγος, το ΄καναν μόνο και μόνο για να 'χουν τη χαρά να ξαναπιαστούν..."
Κι εγώ απλά θα προσέθετα, χαρά σε εκείνους που δεν φοβούνται να ζήσουν τη ζωή και να την παίρνουν στα χέρια τους... Χαρά και μαγκιά σε όσους παραμένουν ειλικρινείς και δεν ζούν πίσω απο τις σκιές τους...
Γιατί τελικά αυτό που μετράει είναι η καθαρότητα της ψυχής και ο σεβασμός στο συνάνθρωπο, με όποιο κόστος κι αν επιφέρει αυτός.
Διότι η αλήθεια είναι πάντοτε προτιμώτερη και απολύτως σεβαστή όχι μόνο σε εκείνους που την αντέχουν αλλά κυρίως σε εκείνους που την αξίζουν.
Και βέβαια, μία απο τις κορυφαίες ατάκες του εν λόγω βιβλίου και τόσο μα τόσο αληθινή και πάντα επίκαιρη είναι η παρακάτω:
"Συμβαίνει κι αυτό. Άνθρωποι που έχουν ξεφύγει τελείως απο τα όρια της λεγόμενης ηθικής, που είναι σημαιοφόροι στη χυδαιότητα και στο ψεύδος, να σου κάνουν τον προφέσορα και να σε επιτιμούν τόσο πειστικά για το δικό σου ολίσθημα, που να σου 'ρχεται να πάρεις φόρα και να φουντάρεις στον πρώτο γκρεμό που θα συναντήσεις. Συμβαίνει πολύ συχνά αυτό."
Όντως...!
Καληνύχτα και καλή τύχη..! (φοβερή ταινία, παρεμπιμπόντως!)

Συγγνώμη, πού πάμε;

Τρία εικοσιτετράωρα μετά τη στυγνή δολοφονία του 15χρονου Αλέξη και λίγες μόνο ώρες μετά την κηδεία του, η Ελλάδα ακόμη φλέγεται και λεηλατείται!
Και δεν υπάρχει κανείς σε αυτή την κυβέρνηση να κάνει κάτι!
Συγγνώμη, ποιός περιμένουν στο Μαξίμου να το πράξει; ο Φούφουτος;
Ποιά είναι η υπευθυνότητα αυτής της κυβέρνησης, όπως κατά τα άλλα μας είπε και στο διάγγελμά του ο πρωθυπουργός;
Συγγνώμη, μας δουλεύουν; Εδώ καίγεται η χώρα και αυτοί παίζουν με τα νεύρα μας; Πότε θα σταματήσει αυτή η κατάντια;
τι να πώ, δεν ξέρω πια! Αδυνατώ να συλλάβω τα όσα διαδραματίζονται!
Λυπάμαι για την ξεφτίλα αυτή που όμοιά της δεν έχουμε ζήσει μετά και την περίοδο της δικτατορίας.
Έλεος, πραγματικά!

Προσέξτε τα σημάδια...

Ημέρες ιδιαίτερης έντασης, στιγμές τρομακτικές, καιροί δυσοίωνοι...
είναι δυνατόν να σηκώνεις όπλο- σε 15χρονο που επαναστατεί γιατί πρέπει να επαναστατήσει επειδή τώρα είναι η ώρα του- ρε φιλαράκι? κι εσύ είσαι πατέρας τριών παιδιών; και θες να δείξεις τη ψευτομαγκιά σου στο 15χρονο; κι εσύ είσαι, πάνω απ όλα, ο ειδικός φρουρός που προστατεύεις τον έρμο τον πολίτη; και η Αστυνομία κάνει 'ο,τι μπορεί για να προστατεύει τον πολίτη; και ήταν κι αυτό ενα μεμονωμένο περιστατικό, όπως και τόσα άλλα "μεμονωμένα";
Σοβαρά; Μήπως κι εγώ είμαι ο Αινστάιν;
τι λέτε ρε παιδιά...
αισ8άνομαι οτι πια δεν υπάρχουν λόγια και κανείς δεν μπορεί να εκφραστεί όπως θέλει βλέποντας τέτοιες τραγικές και άθλιες καταστάσεις. Οι λέξεις δεν φτάνουν, τα συναισθήματα συγκρούονται.
Κι ένα είναι το συμπέρασμα: πάψαμε να είμαστε πια άνθρωποι. Και δεν ξέρω εάν υπάρχει ουσιαστικό μέλλον για μας, εάν δεν άλλαξουμε νοοτροπία και μυαλά άμεσα.
Λυπάμαι πολύ για την κατάντια μας, και ως κοινωνίας και ως λαού. Και είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για αυτήν τη σαπίλα γύρω μας.
Καλό ταξίδι, Αλέξη...

Μην φοβάστε τους καιρούς...

Καμιά φορά όταν η ψυχολογία μας δεν είναι και η καλύτερη και όταν όλα γύρω μας τα βλέπουμε μαύρα, τίποτα δεν πάει καλά και μη χειρότερα, κτλ, μην το βάζετε κάτω, η ζωή είναι ωραία!
"να έχεις ακόμα πιο όμορφα καλοκαίρια έστω και μεσ' το καταχείμωνο... Την ώρα που γίνεται κατακλυσμός και όλοι τρέχουν στα υπόστεγα, εσύ να ψάχνεις ουράνια τόξα...όχι μονάχα εκείνα εκεί έξω αλλά κι αυτά που ήδη έχεις μέσα σου...και πλεξ'τα γαιτανάκι πολύχρωμο και μπόλιασέ τα και χόρεψέ τα...και μην φοβάσαι τους καιρούς...".
Αυτό το μήνυμα μου έστειλε μια αγαπημένη φίλη και έμεινα να το κοιτώ. Και είπα: πόσο δίκιο έχει! Αυτήν είναι η ζωή!
Και αποφάσισα ότι απ'όσα έχω ζήσει, ζητάω πιο πολλά... Κι ας πέσω έξω, κι ας ματώσω... Στο τέλος, ξέρω οτι εγώ 8α έχω νικήσει γιατί πολύ απλά θα έχω ζήσει...

Ένα σπουδαίο πνεύμα μας αποχαιρετά...

Το έλαβα σήμερα στο mail μου και νομίζω οτι αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε όλοι...

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους
λεμφαδένες. Η κατάστασή του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια
επιστολή που ακολουθεί εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του και χάρη στο Ίντερνετ έφτασε
και σε μας.
Σας συστήνω να τη διαβάσετε, καθώς πρόκειται για ένα πραγματικά συγκινητικό κείμενο γραμμένο
από έναν από τους λαμπρότερους λατινοαμερικανούς συγγραφείς του αιώνα που μας πέρασε.
"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε
ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά
που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε
εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι
κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο,
αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα
ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι
του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα
τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους
ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι
αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν
γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα
φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον
φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι
θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον
τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή
παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να
σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν
αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα
ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν
στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία
φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου 'δινα ένα φιλί και θα σε
φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα
τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι
αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα,
ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μάς δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως
πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα 'θελα να σου πω πόσο σ'
αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία
φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν
το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο,
μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους
επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα
τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ",
"ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για
να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."

ΣΤΕΙΛΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΟΠΟΙΟΥΣ ΘΕΛΕΙΣ
Εάν δεν το κάνεις σήμερα, αύριο θα είναι όπως και χθες. Κι αν δεν το κάνεις ποτέ, δεν πειράζει.
Ξεκίνα να κάνεις πράξη τα όνειρά σου. Τώρα είναι η ώρα.

no comment...

Αλήθεια, τι να πει πλέον κανείς για την κατρακύλα την οποία όλοι βιώνουμε τον τελευταίο καιρό; Ας ελπίσουμε μόνο να τελειώσει σύντομα και να μην μας βρουν τα χειρότερα...

Συνέχεια διεκδικήσεων…

Συνέχεια διεκδικήσεων…
Νέες διεκδικήσεις εκτάσεων στο δήμο Τορώνης, αυτή τη φορά από τη Μονή Σίμωνος Πέτρας. Η δημοτική αρχή Τορώνης ανακάλυψε πως εκτός από τη Μονή Κουτλουμουσίου- που διεκδικεί στο δήμο 4.439 στρέμματα- αγωγή στο Ελληνικό Δημόσιο κατέθεσε και η Μονή Σίμωνος Πέτρας, διεκδικώντας περίπου 9.000 στρέμματα. «Βρισκόμαστε μπροστά σε πρωτοφανείς διεκδικήσεις. Θεωρούμε ότι το Άγιο Όρος έχει ξεφύγει από κάθε όριο διεκδικώντας εκτάσεις κατοίκων. Όλα αυτά δεν συνάδουν με το μοναχικό πνεύμα και τον όρκο που έδωσαν στο μοναχικό τους σχήμα για ακτιμοσύνη» ανέφερε ο δήμαρχος Τορώνης, Κυπαρίσσης Ντέμπλας στις 20 Φεβρουαρίου του 2008 τονίζοντας πως ο δήμος θα δώσει κάθε στοιχείο που θα χρειασθεί το Ελληνικό Δημόσιο για την υπόθεση και θα υποστηρίξει τους κατοίκους. Τελικά, έχω μία απορία…Θα μείνει τίποτα στους κατοίκους του δήμου ή θα πρέπει να μετοικίσουν;
Νέες διεκδικήσεις εκτάσεων στο δήμο Τορώνης, αυτή τη φορά από τη Μονή Σίμωνος Πέτρας. Η δημοτική αρχή Τορώνης ανακάλυψε πως εκτός από τη Μονή Κουτλουμουσίου- που διεκδικεί στο δήμο 4.439 στρέμματα- αγωγή στο Ελληνικό Δημόσιο κατέθεσε και η Μονή Σίμωνος Πέτρας, διεκδικώντας περίπου 9.000 στρέμματα. «Βρισκόμαστε μπροστά σε πρωτοφανείς διεκδικήσεις. Θεωρούμε ότι το Άγιο Όρος έχει ξεφύγει από κάθε όριο διεκδικώντας εκτάσεις κατοίκων. Όλα αυτά δεν συνάδουν με το μοναχικό πνεύμα και τον όρκο που έδωσαν στο μοναχικό τους σχήμα για ακτιμοσύνη» ανέφερε ο δήμαρχος Τορώνης, Κυπαρίσσης Ντέμπλας στις 20 Φεβρουαρίου του 2008 τονίζοντας πως ο δήμος θα δώσει κάθε στοιχείο που θα χρειασθεί το Ελληνικό Δημόσιο για την υπόθεση και θα υποστηρίξει τους κατοίκους.
Τελικά, έχω μία απορία…Θα μείνει τίποτα στους κατοίκους του δήμου ή θα πρέπει να μετοικίσουν;